Played on 2003/10/26

As written by the hand of Phaedra

186 AD — 22 oktober, 373 AR

Vandaag zijn we weeral vertrokken uit In Shinta Tinne. Onze gids is Pantarín, een voor een elf lange, zelfs beetje slungelige jongen die ik schat op zo'n 16 jaar. Hij is, ook al lijkt hij slungelig, veel sneller en behendiger in dit bos dan wij. Met name mij. Sjouw sjouw... is het ooit al iemand opgevallen dat wapenrusting niet gemaakt is om erin hele dagen door moeilijk begaanbaar woud te lopen?

187 AD — 23 oktober, 373 AR

Vandaag kwam ik er achter dat uiterlijkheden, en dan vooral bij elven, niet veel zeggen. Gisteren schreef ik nog dat ik Pantarín zo'n 16 jaar gaf. Daar zat ik een beetje naast. Met nadruk op 'naast'. De goede man is al 87 jaar oud! Elven kunnen blijkbaar meerdere eeuwen of zelfs millenia oud worden. Onze gids is niet meer dan een jonkie in de ogen van zijn mensen, en tot voor kort die van mij.
Pantarín vertelde nog wat meer over de elven. Er is niet echt een politieke structuur 'hier in het zuiden.' In het noorden schijnen hele grote elvensteden te zijn met duizenden inwoners. Hier is de politiek iets meer gestratificeerd. (Is dat een woord? Beter Aidan vragen.) Dat 'in het noorden' is op maanden lopen. Dus ik denk niet dat we daar nog terecht gaan komen. Wat me wel schikt eigenlijk. Ik heb het nog steeds niet zo op met elven en wouden. Maar goed, in het noorden zijn er dus grotere steden, en de dorpjes hier in het Moonlight Forest zijn niet meer dan outposts. Het wildspoor waarover we lopen, het "Path Of Birches", is niet meer dan een geimproviseerde weg. En zo ziet het er ook uit.
Aan de andere kant vertelde Pantarín over het geloof van de elven, of beter, de afwezigheid daarvan. Zo'n 6 millenia terug (ik kan er wat eeuwen naastzitten...) verloren de priesters van Corellon Larenthian steeds vaker het contact met de god. Sommigen elven bleven het oude geloof trouw, soms tegen beter weten in &151; de god leek de kinderen van het bos verlaten te hebben. Anderen richtten zich in hun twijfel naar andere, meer duistere krachten. Deze culten zijn officieel verboden (en atheïsme een houding uit noodzaak geboren) maar ze schijnen nog steeds, ondergronds, voort te bestaan.

188 AD — 24 oktober, 373 AR

Eeeeeeen vandaag kwamen we er weer achter dat hoe voorzichtig we ook zijn, er altijd mensen (of elven) zijn die ons bedonderen. Ik word al zo moe van dit afwachtende, viavia gedoe — en het is niet eens voldoende.
De dag begon goed genoeg. Pantarír vertelde dat we er bijna waren en dat we gewoon moesten reageren. Rustig blijven, geen rare dingen doen. En jawel, na niet al te lange tijd ontmoetten we een stel elven. Ook deze ontmoeting ging niet helemaal soepel, blijkbaar is iedereen hier nogal voorzichtig. Wat begrijpelijk is. Na de eerste moeilijkheden kwam er een gesprekje op gang. Aidan herkende bovendien iemand van de elven, al wist hij het op dat moment niet zeker. Het lijkt me echt enorm moeilijk om zo door het leven te gaan.
De groep bracht ons naar In Phagos Elundil, de volgende elvennederzetting. Dit leek meer op een echt dorp: er waren zo'n vijftig tot zeventig elven. Een deel van de huizen stonden zelfs gewoon op de grond en waren dus niet vergroeid in de bomen. We kregen een warm welkom van de lokale heerser, de In Ioho (spreek uit: In I-o). Eindelijk iemand die zich leek te interesseren voor de noodzakelijke hoffelijkheden. Wel viel me zijn adjundante op (bij gebrek aan betere titel): een pinnige tante die haar best deed alle goede impressies die tot nu waren gemaakt te wissen. Of misschien was ze zijn levensgezel.

In ieder geval was de In Ioho erg geinteresseerd in de scroll die Aidan had. Hij wou hem wel eens onderzoeken. Dat leek mij niet echt nodig, maar Irtek besloot dat dat wel kon, mits hij en Crhel in de buurt konden blijven. Daar stemde de glibberige gluiperd mee in. Oh, nu loop ik ietswat vooruit op de feiten...

Aidan, Bertus en ik gingen het dorp in en praatten wat met de mensen. Ik kwam al snel aan de praat met een aardige oude man die me wel wilde vertellen over de verschillende kruiden die de elven gebruikten. Maar nee, Aidan wilde eerst op zoek naar mensen die hij eventueel zou kennen. De man ging toen iedereen in het dorp beschrijven... al snel raakte ik de weg een beetje kwijt in het bos van beschrijvingen. De kruidenkenner verwees Aidan naar iemand die hij zou kunnen kennen en toen konden we eindelijk verder over de toepassingen van de mierikswortel. Dit relaas werd alleen onderbroken toen ik de In Ioho naar buiten zag komen en met iemand zag praten, die daarna wegreed. Ik liep toen even naar binnen, maar er was niks aan de hand. Nee nee. Niks aan de hand hoor.
Toch bleek Aidan zijn verhaal uiteindelijk interessanter — hij een oude kennis die hem en zijn grote liefde kende. Ja, er was een grote liefde. En een kind bij die verloren liefde, een meiske wat de kennis (Imoria) onder haar hoede had genomen.. De dochter is nou iets van zes, zeven jaar oud, en genoemd naar de oma van Aidan. Iemand die hij dus ook niet kent, en het noodlot wil dat de dochter net nu op reis is 'om het bos beter te leren kennen.' Imoria vertelde Aidan verder dat hij met zo'n dozijn anderen op zoek was gegaan naar de verloren elvenstad. Hij hoorde blijkbaar tot een grotere groep elven die nog wel in Corellon Larenthian geloofden. Hun groep liep in een hinderlaag van orcs, geleid door... en je raadt het niet... Meltimen! Het begint allemaal steeds meer vorm te krijgen. Ook vertelde Imoria dat de leiders van de noordelijke elvensteden zich niet verzetten tegen de slechte tijden, maar 'zich buigen naar de omstandigheden.' En dat de In Ioho uit het noorden komt en niet vertrouwd wordt door Imoria en haar vrienden. Heh wat?
Dit alles hoorde ik niet (ik kreeg het later uitgelegd). Het enige wat ik zag waren Aidan en Bertus die naar het gebouwtje van de In Ioho sprintten. Snel activeerde ik de Band van Faria en zei tegen Irtek dat de In Ioho moest worden tegengehouden en dat ze de scroll moesten terugpakken.
Chaos was het gevolg. Beschuldigingen vlogen heen en weer, al verweerde de klootzak zich niet echt. Hij brabbelde maar dat hij de scroll niet had en dat ie hem niet had weggegeven want had Irtek hem niet? Als een leider zou ik zeker meer van me laten horen als een stel vreemdelingen me zou beschuldigen van dit soort dingen. Net toen ik dit door begon te krijgen, en dat hij gewoon tijd zat te rekken, kwamen we erachter dat de scroll, die Irtek inderdaad had maar waar vreemd genoeg de letters van af waren (???), de scoll helemaal niet was. Met een krachtige illusie (he, ik had het niet door, alleen door snel denkwerk kwam Irtek erachter) leek het ding op de scroll die de kracht had om een halve stad weg te vagen. En die nu dus in de handen was van een koerier die ik had zien weglopen!

First session (Irtek)

Previous session (Phaedra)

To index

Next session (Phaedra)